Press release
(EN) We are pleased to present Hide and Seek, a solo exhibition by the Welsh artist James Rielly at Verduyn in Moregem, Belgium.
Rielly’s subversive and often surreal images and portraits are as ambiguous and bittersweet as it gets. His colourful pictures are marked by the absurd and often a pitch-black humour. His characteristic silhouettes, eyes, masks, and ghosts—rendered in watercolour on paper, or oil on linen—carry a universal burden, evoking a sense of familiarity, both visually and existentially. Disturbing scenarios and portraits are depicted rather joyfully, using soft and bright colours in his deceivingly simple compositions, resulting in a certain naïve, and childlike innocence. By doing so, the Welsh artist portrays and projects the dysfunctional human being onto the child, as a burden to be carried by all, that lurks within each of us. As a result, there seems to reside an uncanny psychological weight in his enigmatic pictures.
James Rielly does not only create absurd narratives or surreal visual spectacles. He aims to create a stepping stone for the viewer to uncover this burden, both in the picture, and in an act of self-reflection. His vast array of motifs enables the artist to create an alphabet of symbolical constructions. An almost linguistic strategy—often elusive in contemporary art—that never felt as familiar as with Rielly. The coloured dots reminding us of confetti parties, the ghosts we imaged to live under our beds, the geometrical structures children intuitively draw with color pencils, to the multitude of eyes throughout his oeuvre that seem to stare back as we approach his two-dimensional subjects, penetrating our minds in search for that sweet burden inside of us.
James Rielly was born in 1956 in Wrexham, Wales, and currently resides and works between Paris and the south of France. Rielly studied at the Gloucester College of Art and Design in Cheltenham, the United Kingdom and the Belfast College of Art in North Ireland. Since 1983, the Welsh artist received numerous recognitions, fellowships, grants, and artist residencies in the UK and abroad. James Rielly featured in various institutional exhibitions, such as his solo presentations at the CAC Malaga, Spain; the Centro de Arte de Salamance, Spain; the FRAC Auvergne in Clermont- Ferrand, France; the Musée des Beaux-Arts de Nantes, France; and the Künstlerhaus Bethanien in Berlin, Germany. Other notable group exhibitions took place at the Centre Pompidou in Paris, France; the Musée d’Art Contemporain Marseille, France; the Frissiras Museum in Athens, Greece; the Gemeentemuseum Helmond, the Netherlands, the Hamburger Bahnhof Museum für Gegenwart in Berling, Germany; the Brooklyn Museum of Art in New York, the United States of America; and the prestigious Young British Artists exhibition by Saatchi at the Royal Academy of Arts in London, the United Kingdom.
As a result, James Rielly features in numerous renowned institutional collections, encompassing the CAC Malaga, Spain; the Centre Pompidou in Paris, France; the Saatchi Collection in London, the United Kingdom; Tate Gallery in London, the United Kingdom; the Scottish National Gallery of Modern Art in Edinburgh, the United Kingdom; FRAC Auvergne, France; or the National Museum of Wales in Cardiff, the United Kingdom—to name just a few.
Verduyn is pleased to welcome you from August 19 until October 8, 2023, on Saturday and Sunday from 14:00 to 18:00 or by appointment.
Julien Delagrange
(NL) James Rielly (1956) is een kunstenaar uit Wales, die woont en werkt in Frankrijk.
Zijn schilderstijl typeert zich door een combinatie van figuratieve en surreële elementen, kinderlijke onschuld en absurde humor of ironie. Hij schildert enerzijds met olieverf op doek en anderzijds met acryl op papier. Daarnaast creëert hij animaties gebaseerd op zijn schilderijen. Sinds 1984 reist hij geregeld naar India, waar hij zijn papier inkoopt, en waar onvermijdelijk de beeldtalen van de verschillende aanwezige culturen zijn praktijk beïnvloeden. Zijn werk is internationaal verspreid: in het afgelopen jaar had hij solotentoonstellingen in Spanje, Duitsland, Ijsland en Mexico.
De schilderijen van James Rielly hebben een ambigu karakter. Met vrolijke en zachte kleuren en lijnen, schildert hij beelden die niet meteen afstoten, maar tegelijk – op het eerste zicht of zich later onthullende – surreële, bevreemdende, wringende aspecten vertonen. De jongere in Feeling spiritual most of the time kijkt bijvoorbeeld niet opvallend blij, maar ook niet onvriendelijk. Zijn blik leidt een beetje schuin uit het doek. Dat geldt tenminste voor één van zijn twee paar ogen. Zijn tweede, hoger geplaatste paar ogen kijkt de toeschouwer van opzij aan, een beetje bedenkelijk, zelfs uitdagend. Alsof dat deel van de jongen wil vragen: ‘wat valt er te zien?’ Zijn wij als toeschouwer wel gelegitimeerd om dit beeld aan onze blik te onderwerpen?
Achter het aantrekkelijke kleurgebruik, de speelse surreële elementen en de (meestal) aimabele personages van Rielly schuilt een raadselachtigheid en een sluimerende donkerte. Tegelijk heeft dat ongemak ook iets existentieel-komisch. Zegt die dubbelzinnige balansoefening tussen ludiek en eng iets over ons menselijk bestaan?
You’re a ghost
You chase the night
You’re a ghost
You tickle tears out from my eyes*
De tentoonstelling kreeg de titel Hide and Seek, de Engelse benaming voor verstoppertje – maar ook een open uitnodiging voor metaforische associaties en lezingen. Op één of andere manier verschuilt ieder gezicht verschillende lagen van een bestaan. Elk gezicht is een masker en een grens: een voorwendsel voor sommige gemoedstoestanden en een verhulling van andere. In die zin verschillen we als volwassene niet veel van het kind in Full of Ghosts, dat met een laken over het hoofd pretendeert een spook te zijn: niet alleen symboliseert het textiel een abstracte identiteit, het is ook een plek om in te verdwijnen – een bescherming tegen de blik van de buitenwereld, een veilige schijn.
Portrait of Nearly Everyone bestaat uit twee ogen, een neus en een mond tegen een gele achtergrond. In tegenstelling tot ogen in andere (meer of minder surreële) composities, die de kijker met een menselijke herkenning aanspreken, suggeren de eenvoudige en vluchtige penseelstreekjes hier een vrijwel uitdrukkingsloos gezicht.
We zouden kunnen twijfelen of dit wel echt een gezicht is – of speelt Rielly met onze neiging tot pareidolie (het zien van menselijke gezichten in levensloze dingen)? Heeft iemand trouwens al eens onderzocht of er een stijging is in het aantal gevallen van pareidolie sinds de uitvinding van de smiley?
In hun openlijke ambiguïteit zijn Rielly’s schilderijen akelig herkenbaar – alsof het werk ons masker doorziet, weet wat we proberen te verhullen. In onze poging om een schijn hoog te houden, zijn we op heterdaad betrapt door het besef dat dit een universeel menselijk gedragskenmerk is.
*Brian Eno & David Byrne, Very Very Hungry, op de tweede uitgave van het album My Life in the Bush of Ghosts, 1981.
Tamara Beheydt