New Perspectives from the Past
Stefan Peters
May 20 – July 2, 2023
Press release
(EN) We are pleased to present New Perspectives from the Past, a solo exhibition by the Belgian artist Stefan Peters at Verduyn, showcasing a series of paintings in oil and acrylic on panel, exploring the depth of the atmospheric perspective versus the flatness of the gradient as an abstract motif, the use of Sprezzatura brushwork in a controlled and calculated picture, and the search for new perspectives in one of painting’s most deceivingly obsolete genres; the landscape.
By the end of the fifteenth century, a painter from the Southern Netherlands by the name of Joachim Patenir and his colour scheme to create depth and perspective would prove to be incredibly influential. An elaborate gradient moves from the bottom of the painting to the top, from dark to light, chromatic to pale, and green-brown to blue, achieving a tremendous sense of recession in the distance. After all, back then, painting was a window to the world—dixit Giorgio Vasari. However, Stefan Peters’ atmospheric perspective does not necessarily aim to be a window—in a way, his pictures do not necessarily aim to be categorized as landscape painting. His gradients and landscapes feel closer to Pieter Vermeersch or Peter Gronquist, than to the aforementioned Joachim Patenir. In the first place, they are a natural result of pictorial explorations of formal aspects of painting—an obsolete medium as imaging technology in a contemporary era. And what genre could support this obsolete ambiguity more than the landscape?
Peters creates a subtle anachronism between his medium, the genre of landscape painting, and his visual language. He juxtaposes the controlled nature and flatness of his smooth gradients on carefully finished panels with the virtuoso transparent brushstrokes in the tradition of renaissance and baroque Old Masters—the so-called Sprezzatura; calculated nonchalance, depicting a scene seemingly effortlessly due to spontaneous and accurate brushwork. An uncanny tension emerges due to ever-diminishing brushwork, large in the foreground and disappearing higher up the picture plane, the historical tradition of depth using aerial perspective obtained by colour, and the sheer rejection of that depth due to the utter flatness of his gradients, confusing our perception and iconoclastically disrupting our historical conventions of observing and depicting. Often, the Belgian artist emphasizes this discrepancy in depth through the manner of diptychs, accompa-nying his Sprezzatura landscape with an untouched gradient—an open window next to a closed one.
It is safe to say Stefan Peters revitalizes the genre of landscape painting, following in the footsteps of iconic masters such as David Hockney, Gerhard Richter, Anselm Kiefer, or Peter Doig. However, his landscapes do not emerge out of nostalgia. They seem to emerge from waters running deeper. Peters meditates on the Sublime, looking over his landscapes like Caspar David Friedrich’s Der Wanderer über dem Nebelmeer did two centuries ago. However, there is no sign of a wanderer—there is, in fact, no sign of anything—only emptiness in an ambiguous landscape, which simultaneously confesses its illusion and non-existence. By doing so, Peters indicates our often problematic, destructive, and artificial relationship with the world we inhabit. Or how a genre from the past can offer new perspectives for the present.
Verduyn is pleased to welcome you from May 20 until July 2, 2023, on Saturday and Sunday from 14:00 to 18:00 or by appointment.
(NL) Wij presenteren u met genoegen New Perspectives from the Past, een solotentoonstelling van de Belgische kunstenaar Stefan Peters bij Verduyn. De tentoonstelling omvat een reeks olie- en acrylverfschilderijen op paneel, waarbij de kunstenaar het atmosferische perspectief verkent in relatie tot de vlakheid van een effen kleurengradiënt als abstract motief, het gebruik van Sprezzatura in een berekende omgeving, en de zoektocht naar nieuwe inzichten in een van de meest ogenschijnlijke verouderde genres van de schilderkunst; het landschap.
Aan het einde van de vijftiende eeuw zou een schilder uit de Zuidelijke Nederlanden genaamd Joachim Patenir een blijvende impact hebben op de schilderkunst met zijn innovatieve kleurenschema om diepte en perspectief te creëren aan de hand van kleur. Een kleurenovergang die trefzeker glijdt van onder naar boven; van donker naar licht, chromatisch naar bleek, en van groenbruin naar blauw, waardoor er een enorm gevoel diepte en afstand ontstaat. Destijds was schilderen immers een venster op de wereld—dixit Giorgio Vasari. Het atmosferische perspectief van Stefan Peters is echter niet noodzakelijk bedoeld als venster, of zelfs als landschapschilderkunst. Zijn kleurgradaties en landschappen lijken dichter te staan bij Pieter Vermeersch of Peter Gronquist dan bij de eerdergenoemde Joachim Patenir. In de eerste plaats zijn ze een natuurlijk resultaat van een jarenlange picturale queeste naar de mogelijkheden en relevantie van de formele aspecten van de schilderkunst—een eeuwenoud medium als beeldtechnologie in een hedendaags tijdperk. En welk genre zou deze ambiguïteit beter kunnen ondersteunen dan het landschap?
Peters creëert een subtiel anachronisme tussen zijn medium, het genre landschapsschilderkunst, en de manier waarop hij schildert. Op zijn zorgvuldig afgewerkte panelen plaatst hij het berekende karakter en de vlakheid van zijn kleurovergangen tegenover de virtuoze transparante penseelstreken die het landschap afbeelden. Deze manier van schilderen komt voort uit de schilderkunstige idealen van de oude meesters uit de renaissance en barok—de zogenaamde Sprezzatura; een berekende nonchalance, schijnbaar moeiteloos schilderen dankzij een spontane en nauwkeurige penseelvoering. Er ontstaat een dubbelzinnige spanning in de gesuggereerde diepte door de steeds kleiner wordende penseelvoering—grote penseelstreken op de voorgrond die hoger in het beeldvlak verkleinen tot ze verdwijnen in de verte—de historische traditie van diepte met behulp van het kleurperspectief, en de pure afwijzing van deze diepte door de onversneden vlakheid van zijn kleurengradiënt. Deze spanning verwart onze waarneming. Een haast iconoclastische daad waarbij de historische conventies van observeren en afbeelden worden verstoord. Vaak benadrukt de Belgische kunstenaar deze discrepantie in diepte aan de hand van een tweeluik, waarbij zijn Sprezzatura-landschap wordt geflankeerd door een uitermate vlakke kleurenovergang—een open venster op de wereld, naast een gesloten venster.
Men kan stellen dat Stefan Peters het genre van de landschapsschilderkunst nieuw leven inblaast. Zo treedt hij in de voetsporen van enkele illustere namen zoals David Hockney, Gerhard Richter, Anselm Kiefer, en Peter Doig. Echter, zijn landschappen komen niet voort uit een nostalgisch verlangen. Ze kennen namelijk een dieperliggende oorsprong. Peters confronteert ons met het Sublieme wanneer we over zijn landschappen heen kijken, zoals Caspar David Friedrich’s Der Wanderer über dem Nebelmeer deed twee eeuwen terug in de tijd. Er is echter geen teken van een wandelaar. Er is, in feite, nergens teken van. Er is louter leegte in een dubbelzinnig landschap, dat tegelijkertijd zijn illusie en ontstentenis bekent. Hiermee kaart Peters onze vaak problematische, destructieve en kunstmatige relatie aan met de wereld waarin we leven. Of hoe een genre uit het verleden ons nieuwe perspectieven kan bieden voor het heden.
Verduyn verwelkomt u graag van 20 mei tot en met 2 juli, 2023, op zaterdag en zondag van 14:00 tot 18:00 of op afspraak.