Reversing the Talk
Yves Velter
11 October — 30 November 2025
Press release
(EN) Yves Velter (°1967, Ostend) is a Belgian visual artist whose work is driven by a fascination with the human condition—particularly its contemplative and psychological dimensions. He explores the parts of ourselves we know intimately yet cannot fully grasp. His practice is an ongoing investigation of others, the self, and the space in between.
In the exhibition Reversing the Talk, Velter opens a dialogue between earlier and recent works. His visual language is instantly recognisable, having evolved into an alphabet of around thirty symbols. One recurring element is fragments of text from letters written by his autistic aunt—illegible and incomprehensible to anyone but herself, forming a private language of her own.
New to this visual alphabet are fluorescent lines in neon colours. These luminous paths are not mere visual experiments; they act as the inverse of shadows—projections of the many versions of a single person. We are always a variation of ourselves, depending on who perceives us. An invisible self moves between image and viewer, constantly shifting form. The neon lines become metaphors for the fragmentation of identity, endlessly reflected in the eyes of others—a mosaic of selves, both familiar and elusive.
The exhibition unfolds like a labyrinth where symbolism and sensory experience merge: hairs that turn into needles, mirrors that evoke self-recognition, shadow lines that make the fleeting tangible. The figures in Velter’s work appear familiar, yet remain unplaceable. They are given little context or background. Their gaze is encoded—their eyes or entire faces contain materials with symbolic meaning.
Velter’s oeuvre is about questions that resist answers, fears that mask desires, speech that fails to communicate, and the expressive power of the unreadable. A defining trait throughout his work is a sense of unease. This is not a cheerful body of work, nor a spectacle, but one that quietly inserts discomfort into the viewer’s mind—by revealing what we all feel, yet prefer not to know.
(NL) Yves Velter (°1967, Oostende) is een Belgisch beeldend kunstenaar, hij is gefascineerd door de mens en vooral de beschouwelijke en psychologische invalshoek, het gedeelte waar we vertrouwd mee zijn en tergelijkertijd geen vat op hebben. Hij onderzoekt de mens, de ander, maar ook zichzelf.
In de expo Reversing the talk opent Velter een dialoog tussen vroeger en recent werk. Herkenbaar zijn zijn eigen beeldcodes, ondertussen uitgegroeid tot een alfabet van een dertigtal symbolen. Eéntje dat vaak herkenbaar is zijn stukken tekst uit brieven die een autistische tante van hem schreef. Onleesbaar en onbegrijpelijk voor iedereen behalve voor haarzelf, want ze schiep er haar eigen taal mee.
Wat zich nieuw aandient in zijn beeldend alfabet, zijn fluorescerende lijnen in neonkleuren. Deze lichtbanen zijn geen louter visueel experiment, maar fungeren als het omgekeerde van wat een schaduw doet, het zijn projecties van de vele gedaanten van één persoon. We zijn telkens een variant van onszelf, afhankelijk van wie ons waarneemt. Een onzichtbare zelf beweegt tussen beeld en toeschouwer steeds van vorm verschuivend. Zo worden de fluo-lijnen metaforen voor de verbrokkeling van het zelf, dat zich eindeloos weerspiegelt in de ogen van anderen — een mozaïek van identiteiten, waarin we tegelijk herkenbaar en ongrijpbaar blijven.
De tentoonstelling ontvouwt zich als een labyrint waar symboliek en zintuiglijkheid samensmelten: haartjes die naalden blijken, spiegels die zelfherkenning oproepen, schaduwlijnen die het vluchtige tastbaar maken. De personages in zijn werk lijken vertrouwde figuren, maar toch zijn ze niet te plaatsen. Ze krijgen weinig context mee, weinig achtergrond. Ze kijken gecodeerd: hun ogen of ganse gezicht bevat een materiaal met een symbolische waarde.
Het oeuvre van Velter gaat over vragen die antwoorden weigeren, over angsten die verlangens maskeren, over praten zonder te communiceren, over de zeggingskracht van het onleesbare. Daarbij duikt een kenmerk op dat het hele werk van Velter typeert: het ongemakgevoel. Geen vrolijk oeuvre, geen spektakel, maar een werk dat het ongemak in het brein van de kijker binnenschuift, door te tonen wat we allemaal wel voelen, maar niet willen weten.